Wij leven als Nederlander in een wereld die in hoge mate door mensenhanden is gemaakt. Wij eten klimaat- en seizoen onafhankelijk door import, kassen en bewaarmethoden. Wij hebben onze levensduur kunstmatig verlengd met meer dan de helft ten opzichte van de gemiddelde middeleeuwer. We hebben een groot aantal ziekten onder de duim (bij een pokken epidemie in de 18e eeuw kwam vaak 40% van de kinderen om!). We hebben een dak boven ons hoofd, zijn gealfabetiseerd en hebben een rechtspositie die ons leven veiliger maakt dan die van een edele in de middeleeuwen. Maar het lijkt wel of ons verlangen eerder toeneemt dan afneemt, alsof we ontevredener worden in plaats van meer tevreden, angstiger in plaats van geruster over de toekomst. In deze lezing wil ik laten zien hoe wij erfgenamen zijn van de zoekers naar Luilekkerland. Ik zal beschrijven wat die zoektocht heeft opgeleverd, maar ook dat we in die zoektocht iets fundamenteels zijn kwijtgeraakt. Het ontbreekt ons aan een levenshouding die we terug zullen moeten winnen om te kunnen genieten van wat wij en vooral de generaties voor ons hebben bereikt.